Kuliński Mieczysław (1871–1958), generał dywizji W. P., dowódca Okręgu Korpusu w Warszawie i Krakowie. Ur. 22 X we wsi Wicyń w pow. złoczowskim; syn Juliana, oficera armii austriackiej, i Anny z Kowarzyków. Niższą szkołę realną wojskową ukończył w r. 1885 w Koszycach, wyższą w Hrańcu (Morawy), potem wstąpił w r. 1888 na akademię wojskową w Wiener Neudstadt (Austria). Po jej ukończeniu w stopniu podporucznika (1891) skierowany został do 13 p. piechoty w Krakowie. Mianowany w listopadzie 1895 r. porucznikiem, odszedł do szkoły wojennej w Wiedniu, którą ukończył w r. 1897 z wynikiem bardzo dobrym. T. r. otrzymał przydział do Sztabu Generalnego i jako oficer sztabowy do maja 1900 r. służył w 54 brygadzie piechoty w Preszowie. Po awansie w t. r. na kapitana odbywał służbę w 55 p. piechoty w Tarnopolu, a w l. 1902–5 był przydzielony do Sztabu Dowództwa 15 Korpusu Armii w Sarajewie. Przez rok, w l. 1904–5, przebywał w Rosji; po powrocie otrzymał przydział do dowództwa 11 korpusu we Lwowie. W r. 1908 K. został przydzielony do 54 p. piechoty w Ołomuńcu. Pełnił służbę jako dowódca kompanii, oficer do poleceń i dowódca szkoły podchorążych. W maju 1912 r. został mianowany majorem i objął dowództwo batalionu w cieszyńskim 100 p. piechoty. W r. 1913 został dowódcą Wojskowej Szkoły Realnej w Łobzowie (pod Krakowem). W okresie pierwszej wojny światowej walczył na froncie rosyjskim jako dowódca ołomunieckiego 13 p. piechoty pospolitego ruszenia, 1 III 1915 r. został mianowany podpułkownikiem; w r. 1916 został ponownie komendantem wojskowej Szkoły Realnej w Łobzowie. Dn. 1 VIII 1917 r. awansował do stopnia pułkownika. Ostatnie tygodnie wojny spędził na froncie włoskim jako dowódca rzeszowskiego 110 p. piechoty.
K. od 1 XI 1918 r. czynny w W. P., został dowódcą okręgu wojskowego w Tarnowie, który zreorganizował. W r. 1919 jako dowódca samodzielnej brygady uformowanej w Warszawie, m. in. z Legii Akademickiej, K. brał udział w walkach o Lwów; 18 IV t. r. został powołany na stanowisko I zastępcy szefa Sztabu Generalnego W. P., a 1 IV 1920 r. został zweryfikowany w stopniu generała brygady. T. r. w jesieni był członkiem delegacji przy zawarciu preliminarnego traktatu pokojowego z Rosją Radziecką w Rydze. Od 2 VI 1921 – 30 III 1923 r. był dowódcą Okręgu Korpusu I w Warszawie. W tym okresie uczestniczył w kursie dla wyższych dowódców w Wersalu. Po powrocie, w maju 1922 r. mianowany generałem dywizji ze starszeństwem od 1 VI 1919 r. Dn. 15 XI 1923 r. objął stanowisko dowódcy okręgu Korpusu V w Krakowie. Po wypadkach majowych 1926 r. K. pozostający w konflikcie z J. Piłsudskim (wystąpił przeciw ogłoszonej w prasie ubliżającej opinii Piłsudskiego o generałach byłej armii austriacko-węgierskiej) został z dn. 31 X t. r. przeniesiony w stan spoczynku, a następnie w związku z nadużyciami jednego z jego bezpośrednich podwładnych postawiony przed sąd «za brak dozoru». K. wraz z rodziną przeniósł się wówczas do Warszawy. Jako sympatyk Narodowej Demokracji został wciągnięty przez Romana Dmowskiego do działalności politycznej i w grudniu 1926 r., w okresie tworzenia Obozu Wielkiej Polski (OWP), został członkiem Wielkiej Rady OWP. Na stanowisku tym pozostał aż do rozwiązania tej organizacji w r. 1933. Potem usunął się od czynnego uczestnictwa w życiu politycznym.
K. posiadał wszechstronną wiedzę wojskową, zaliczany był do grupy oficerów liniowych o wybitnych zdolnościach dowódczych. Po powstaniu warszawskim, przy końcu 1944 r., przeniósł się z żoną do Krakowa. W drugiej połowie 1945 r. był pełnomocnikiem Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża w Krakowie. Po otrzymaniu emerytury wojskowej w r. 1946 nie pracował. Zmarł 22 VI 1958 r. w Krakowie i tam został pochowany. Był odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski III kl., Krzyżem Virtuti Militari V kl. (był członkiem Tymczasowej Kapituły Orderu), 3-krotnie Krzyżem Walecznych. Ponadto miał austriacki Order Żelaznej Korony III kl. i Krzyż Rycerski Orderu Leopolda, francuską Legię Honorową oraz odznaczenia rumuńskie, włoskie i niemieckie. Żonaty od r. 1905 z Emilią z Hubisztów (siostrą gen. Władysława Jana Hubischty – zob.), miał jedyną córkę Władysławę, zamężną Około-Kułakową (1907–1944), historyczkę (zob.).
Enc. Wojsk., IV; Księga Chwały Piechoty, W. 1937–9; Rocznik oficerski, 1924, 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii Józefa Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 324; Łossowski P., Stosunki polsko-litewskie w latach 1918–1920, W. 1966 s. 198; Woszczyński B., Sprawa generała Tadeusza Rozwadowskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 3 s. 332; – Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I 98, 148, 229, 230, 332, 349, 357, II 314–7, 320, 322, 323; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne, Prot. 1256/67/378; Zakł. Dok. IH PAN w Kr.: Autobiografia K-ego w Red. PSB.
Bolesław Woszczyński